W dzień, kiedy rozgrywany jest mecz ulubionego teamu, fani manifestują swoje przywiązanie przez chodzenie w klubowych koszulkach, czasami wykonanych techniką batiku (charakterystyczny dla Indonezji sposób barwienia tkanin), również do pracy, jeszcze zanim zrobi się ciemno.

batikowa koszula Chelsea Londyn

Dzieciaki, chcące szlifować swoje piłkarskie umiejętności, bynajmniej nie mają takich warunków jak w kraju nad Wisłą. Orlika jak dotąd nie widziałem żadnego, ba, w ogóle trawę tutaj dostrzec to nie lada sztuka!
Chapeau bas, dla tych młodych Indonezyjczyków, pochodzących z biednych rodzin, którzy w niedzielny poranek biegają bez butów za zeszmaconą piłką, z której oderwały się już wszystkie łatki, na kamienisto – piaszczystym klepisku, gdzie nikt nigdy nie widział źdźbła trawy. Bramki wyznaczają większe kamienie, czasami jakiś grubszy patyk, wbity w twardą, wysuszoną ziemię. Jasne oczy, zanurzone w ciemnych twarzach, w ogóle nie ukazują trudu i wysiłku. Już przywykli do poranionych stóp, potłuczonych od upadków na żwirowisku kolan. A musicie wiedzieć, że nogi nie odstawiają, walczą do ostatniego tchu. Cały czas uśmiechnięci i rozradowani, że mogą pograć „w gałę”, poczuć się jak ich idole ze szklano-plastikowych, elektronicznych pudełek. W piłce widzą także ucieczkę od biedy i szarego życia, to ich szansa na lepszy byt.

W Indonezji, zresztą podobnie jak w Polsce, piłkarze zarabiają dużo, za dużo, i niewspółmiernie do swoich umiejętności.
Poziom gry reprezentacji w ostatnich miesiącach sięgnął dna. Indonezja w ostatnim rankingu FIFA uplasowała się na 170. pozycji – najniższej w historii. Wiadomo już, że nie zagra na kolejnych Mistrzostwach Świata w Brazylii w 2014 roku. Po ciężkim dwumeczu z Turkmenistanem (1:1 i 4:3) zakwalifikowała się do fazy grupowej (3 runda), gdzie przegrała wszystkie 6 spotkań, tracąc 23 bramki, a zdobywając 3. W azjatyckich rozgrywkach międzypaństwowych i międzyklubowych również nie jest lepiej. Jedyny raz, kiedy reprezentacja Indonezji zakwalifikowała się do Mistrzostw Świata był w roku 1938. Wtedy to, jako Indie Holenderskie (nie był to wówczas kraj niepodległy), pierwszy kraj azjatycki i jedyna jak dotąd kolonia, wzięły udział w tej imprezie. Na turnieju we Francji, piłkarze Indonezji, pod nazwą Indii Holenderskich, rozegrali tylko jeden mecz. W pierwszej rundzie przegrali z Węgrami 6:0.

Liga indonezyjska podobnie jak cały kraj jest bardzo skorumpowana. Sędziowie podczas meczów boją się zawodników. Dochodzi do przepychanek i pobić arbitrów. Brak indywidualnych kar dla piłkarzy skutkuje jeszcze większą agresją. Wczoraj miałem okazję obejrzeć powtórkę meczu Pelita Jaya – Persipura Jayapura, oczom nie mogłem uwierzyć. Arbiter podyktował, słuszny rzut karny dla Pelita Jaya, po czym rzucili się niego piłkarze Persipura. Zaczęli go kopać, popychać po prostu bić. Aby załagodzić sytuacje na boisko wbiegł sędzia boczny, ale temu też się porządnie oberwało. Co więcej, po tym wszystkim nikt nie został wykluczony z dalszej gry…Ani jednej żółtej i czerwonej kartki...W dalszej części meczu sytuacja powtarzała się kilkakrotnie, a po ostatnim gwizdku, rozpoczęła się istna wojna. Poniżej skrót tego spotkania.

 

Polska piłka ostatnimi czasy też nie uchodzi za światową potęgę. W ostatnim rankingu FIFA uplasowaliśmy się na 54 miejscu, i powinniśmy mieć się na baczności, bo za chwilę może nas dogonić Haiti. Wspomnę jeszcze o Panamie i Wyspach Zielonego Przylądka, które już nas wyprzedziły. Jedynymi rzeczami, które mogą podbudować status polskiej piłki to nieco większa kultura piłkarzy na boisku i możliwość rozgrywania spotkań na zielonej trawie, ale czy to przypadkiem nie za mało??