Nie wiedzieliśmy gdzie powinniśmy wysiąść, żeby zobaczyć coś atrakcyjnego, więc spróbowaliśmy podpytać jadących z nami Indonezyjczyków. Dogadać się z nimi nie było łatwo. Poziom znajomości angielskiego jest bardzo niski, jedynie u bardzo młodych osób można szukać pomocy w tym języku. Bilety sprzedano nam do Sumenep, dopiero potem dowiedzieliśmy się, że to na końcu wyspy, i jedzie się tam na tyle długo, na ile czasu nie mamy. Chcieliśmy zapewnić sobie jakiś nocleg zanim zajdzie Słońce. Tutaj ciemność nastaje około godziny 18, zachód słońca przebiega bardzo szybko, w ciągu 15 – 20 minut dzień zamienia się w noc. Postanowiliśmy wysiąść w Sampang, miasteczku położonym mniej więcej na środku południowego wybrzeża Madury. Na mapie, którą posiadaliśmy, zaznaczono plażę Camplong - w okolicy Sampang, zdjęcie zachęcało, więc wybór padł na to miejsce.
Wysiadamy z autobusu w towarzystwie muzułmańskiej rodziny, trochę z obawą i niepokojem. Chwilę później nie stąd ni zowąd pojawia się starszy pan z rozklekotanym beciakiem, zainteresowany widokiem białych twarzy oferuje, że zawiezie nas wszędzie. Nie mając w zanadrzu żadnej alternatywy krótko się przedstawiamy i godzimy na ową propozycję. Dziadziuś ma, na oko, ponad 60 lat, a 120 kilogramów wiezie z niespotykaną werwą. Przez całą drogę krzyczy na lewo i prawo, że wiezie Polaków na Camplong Beach –  „Dari Polandia, Camplong Beach!!”, w sumie nie wiemy, co się dzieje, krzyczy i krzyczy, ludzie się patrzą, tak jakby przynajmniej od kilkunastu lat nie było tu nikogo białego. Jadący na skuterach zaglądają pod zadaszenie wózka, by sprawdzić kto siedzi w beciaku i od czasu do czasu móc wykrzyczeć 'Hello mister!''. Werwy dziadziusia starcza na podwiezienia nas do przystanek bemo. W sumie dobrze, bo martwiłem się o jego zdrowie (jechaliśmy co raz wolniej) i stan pojazdu. 10.000 IDR za przewózkę. Przy przystanku okupowanym przez kolorowo ubrane muzułmanki jest sklepik, kupujemy jakiś prowiant i czekamy na bemo. Muzułmanki patrzą na nas z zainteresowaniem, kiedy bemo przyjeżdża, kilka z nich postanawia ustąpić nam miejsca, żebyśmy my mogli pojechać pierwsi. Skorzystaliśmy, chociaż usiłowaliśmy wytłumaczyć, że możemy zaczekać na następny pojazd. Ścisk ogromy, ale jedziemy, przykucam i opieram się o zardzewiałe drzwi. Jedna z muzułmanek, nagle ze wzrokiem terrorysty mówi do mnie ONE HUNDRED! . Domyśliłem się, że chodzi o cenę biletu, ale 100 IDR to tak jakby w Polsce powiedzieć komuś 1 gr za 10-kilometrową podwózkę. 100.000 IDR, to cena jednak za duża, z drugiej strony, jej wyraz twarzy mówił „sto albo życie”. Koniec końców, ktoś wyjaśnił, że mamy zapłacić 10.000 IDR, co było dobrą ceną. Wysiadamy z bemo przy Camplong Hotel. Zastajemy recepcję  na otwartym powietrzu, wszystko otoczone mnóstwem palm i kolorowych kwiatów. Pięknie. Zakwaterowani idziemymy obejrzeć tutejszą plaże. Na chodniku prowadzącym do plaży, starsze panie sprzedawały kokosy i melony, wszystko jest spokojne, nawet słońce jakoś dłużej zachodzi.

Na plaży dostrzega nas jeden starszy Indonezyjczyk, który całkiem, całkiem radzi sobie z językiem angielskim. Za nim podchodzą do nas dzieci i tutejsza młodzież. Wszyscy są bardzo mili i chcą robić sobie z nami zdjęcia. Na Camplong Beach możesz poczuć się jak gwiazda, której każdy chce uścisnąć dłoń. Idziemy przez plażę, otoczeni mieszkańcami, każdy chce powiedzieć do nas cokolwiek po angielsku. Sama plaża jest przepiękna, kolorowe łódki wieczorem cumują do brzegu, żeby wczesnym rankiem odpłynąć na połów. Kokosy turlające się po piasku i rybacy w kolorowych ubraniach. Efekty wizualne tego miejsca przerastają nasze oczekiwania.