Autobus dopiero, co wjeżdżał w zatoczkę, kiedy dziki indonezyjski tłum otworzył tylne drzwi i kurczowo się do nich przyczepił, nie bacząc na to, że pojazd wciąż wpasowuje się w pas parkingowy. Uwieszeni na drzwiach ludzie, bujali się wraz z nimi, raz do przodu, raz do tyłu, w zależności od biegu wrzuconego przez kierowcę. Nam, jako pierwszym udało się wejść przednimi drzwiami. Po małych roszadach między pasażerami znaleźliśmy dwa miejsca obok siebie. Niestety, osoba, która była tuż za nami, na kolejny autobus musiała poczekać do rana…

Portowe miasteczko – Jepara – to brama do Karimunjawy (archipelag składający się z 27 wysp, położony na Morzu Jawajskim). Statki do największej wyspy archipelagu odpływają, co dwa dni, a rejs w zależności od łodzi trwa od 2 do 8 godzin. Malutkie wyspy, jeszcze nie odkryte przez zachodnich turystów, są celem głównie Indonezyjczyków, pragnących odpocząć od brudnych miast. Wielu z nich przybywa na Karimunjawę w poślubną podróż – wyspy dają możliwość usłyszenia własnych pragnień. Prąd, który uruchamiany jest tylko na kilka nocnych godzin, nie zakłóca harmonijnego klimatu i spokojnego trybu życia mieszkańców. Spacerując po Karimun Kota (jedyne miasteczko na 27 wyspach, położone na największej z nich) wyczuwa się rodzinną atmosferę i serdeczność Ludzie siedzący na gankach swoich skromnych domów spędzają czas na rozmowach i plotkach. Dzięki nieskażonym przez technikę umysłom, mieszkańcy Karimunjawy mają czas na wszystko. Brak pośpiechu i zachodnio-cywilizacyjnych smyczy (komórki, Internet, telewizja) czyni ich życie prawdziwie wolnym i szczęśliwym. 

Kobiety, zaraz po wschodzie słońca, wychodzą w pole i zbierają kacang panjang. Przed południem wracają z pełnymi koszami długiej fasoli (nie mylić z fasolą szparagową), zasiadają w pidżamach (tak najwygodniej) przed domami i w czasie ożywionych dyskusji, myją i obierają zielone warzywo. Dzieci do szkoły chodzą w czerwonych mundurkach. Podczas przerw między lekcjami wybiegają z klas i ustawiają się w kolejce po słodkości lub es sirup, czyli bryłę lodu, polaną bardzo słodkim syropem i zalaną wodą. Dla tych, którzy mają dłuższą przerwę podawany w szklankach, a dla tych, którzy muszą zaraz wracać do sali, w plastikowych woreczkach ze słomkami. Rolnictwo, sadownictwo, hodowla drobiu i stolarstwo należą do najczęstszych aktywności panów. Dzięki temu, że drzewa mangowca, czy zagrody z kurami i kozami, znajdują się tuż za domostwami, mężczyźni cały czas mają na oku gospodarstwo i cały dobytek. Również małe zakładziki, w których wyrabiają podstawowe meble lub naprawiają rowery otwierane są tuż przy domach. Dzieci wracające ze szkoły cieszą się na spotkanie i rozmowę z rodzicami. Nikt nie okazuje oznak znudzenia, mimo tego, że na wyspie każdy dzień wygląda podobnie od wielu lat. Pielęgnowane od pokoleń tradycje widać na Karimunie na każdym kroku. 

Głównym miejsce spotkań w Karimun Kota jest piłkarskie boisko – za dnia oblegane przez boso biegających entuzjastów futbolu, wieczorem zamienia się w miejsce spotkań. Wraz z zachodzącym słońcem zielone połacie trawy zostają przykryte foliami i kocami, na których zasiadają mieszkańcy by zjeść kolację. Dania składające się głównie z ryżu i owoców morza przygotowywane są w zgromadzonych dookoła placu czterokołowych budkach. Piknikowy nastrój i fenomenalny zapach świeżopieczonych, na bambusowych paleniskach, ryb sprawia, że na ucztę przychodzi wiele osób. Miejsca starczy dla każdego, bo gdy zapełni się murawa, są przecież jeszcze chodniki, krawężniki i ulice.

Archipelag to jednak nie tylko największa wyspa, gdzie wiodą życie mieszkańcy Karimun Kota. Odwiedzając kilka z nich można odnieść wrażenie, że port w Jeparze to brama do raju. Błękitne wody, otaczające malutkie, prześliczne wysepki cieszą oczy i wywołują zachwyt. Wskakując do morskiej otchłani można podziwiać setki kolorowych rybek, pływających na tle równie barwnych koralowych raf. Stojące nad wodą domki, do których prowadzą długie drewniane pomosty, w połączeniu z otaczającymi je przezroczystymi wodami tworzą rajską scenerię, a odpoczynek na bialutkim piasku, w cieniu kokosowych palm jest tutaj niezapomniany.